در ادامۀ بحث ادب توحید (جلسۀ 8، 8 محرم ۱۴۴۲) به تبیین موضوع صفات دین در قرآن می‌پردازیم.
مسلمانان مشرک، عامل دین‌گریزی
سوار بر بُراق نورانی معرفت حسینی شدیم تا همۀ زوایای بندگی خود را بر محور اهداف حسینی گرد آوریم. تکه‌هایی از بندگی، خوبی، علم و عبادت را که بر محور نفس و دارایی‌های ما بود به دست تیغ جلال الهی بدهیم تا آن‌ها را از ما بگیرد و بر محور توحید یکی کند.
ادامه
در ادامۀ بحث ادب توحید (جلسۀ 7، 7 محرم ۱۴۴۲) به تبیین موضوع دین قیّم می‌پردازیم.
از دین گفتیم و وظیفۀ خود را نسبت به آن، در دو جلوه شناختیم؛ جنگ با هوی و هوس و جزئی‌بینی نفس خود و جنگ با فرهنگ و سیستم غلط دین دشمن.
واژۀ دین را با استناد به آیات قرآن، در نظام کلی هستی، تحت‌عنوان «توحید» شناختيم و دانستيم توحيد همۀ ابعاد زندگی انسان را اعم از اعتقاد، فکر، اخلاق و عمل دربرمی‌گیرد و نظامی پسندیده را برای دنیای حسنه و آخرتِ حسنه با سلطۀ خدای واحد و توحید ولایی فراهم می‌آورد. دين، نظامی است که از سوی حق آمده و صحیح‌ترین، جامع‌ترین و کامل‌ترین سيستم برای زندگی بشری است. اين نظام، باطل‌کنندۀ نظام‌های مردود است و به تمامی انسان‌ها فرمان می‌دهد که با هر باطلی بجنگند؛ چه اين جنگ در قالب جهاد اکبر نفسانی باشد و چه در جهاد اصغر بیرونی، که اين‌گونه زمینه برای ظهور خلیفۀ خدا يا انسان کامل فراهم می‌شود.
ادامه
خدا را شاکریم که توفیق عزاداری در مکتب نورانی عاشورا را به ما عنایت کرد. در کنار روضه‌خوانی و سوز و گداز درونی موظفیم پیام کربلا را نیز با جان و دل دریافت کنیم تا سیر باطنی داشته باشیم. در هستی همۀ وظایف، آداب ظاهری و باطنی دارند. ادب ظاهری عزاداری‌ها، ادب حضور در مجالس و عزاداری است؛ اما ادب باطنی‌اش همراهی با باطن ولایت و اهداف حسینی است. یافتن حقیقت ندای "هل من ناصر حسینی" است که در سال‌های گذشته گوشه‌هایی از این حقیقت را بیان کردیم. امسال نیز در راستای این محور، به تبیین معرفت دینی یا حفظ ادب دینی در ظاهر و باطن می‌پردازیم.
ادامه
