با جانمان به مدینةالنبی سفر کردیم و شاهد اتفاقاتی پس از رحلت پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) بودیم که در اثر بی‌بصیرتی امت اسلامی رخ داد. دیدیم که فتنه‌ها و پدیده‌های متضاد روزگار چه بر سر عقاید و باورهای مسلمانانِ عابد، عالم، عارف، زاهد و محب بدون بصیرت می‌آورند که شاید از شرک و کفر بدتر باشد.
آری؛ بی‌بصیرتی چنان توجیهاتی برای برآورده کردن خواسته‌های نفس و غریزه، عَلم می‌کند که کل مراتب وجود، بالا و پایین می‌شود و انسان متوجه نمی‌شود که کیست و کجاست و کارهایی از او سر می‌زند که خودش هم فکرش را نمی‌کرد.
بصیرت را بینایی دل و شکوفا شدن جوانه‌های فطرت در نفس و قلب معرفی کردیم که آثارش در فتنه‌های شخصی، اقتصادی، سیاسی و... مشخص می‌شود.
ادامه
از اهمیت بصیرت گفتیم و اینکه عمل مقبول به درگاه خدا، عملی است که با بصیرت دینی همراه باشد. بدون بصیرت، فتنه و ظلم، باور و محبت را می‌پوشاند و در این حال ایمان برای نفس انسان سودی ندارد: "لا يَنْفَعُ نَفْساً إيمانُها لَمْ تَكُنْ آمَنَتْ مِنْ قَبْلُ أَوْ كَسَبَتْ في إيمانِها خَيْراً"[1] «خیر» در این آیه همان بصیرت و آگاهی و بررسی تمام جوانب کار است.
بصیرت شناخت حق و باطل را به همراه دارد. بصیرت نوری است که در میادین امتحان می‌تابد و شناخت شبهه را ممکن می‌سازد. انسان بصیر وقتی با موضوعی مواجه می‌شود می‌فهمد که چقدر حق و چقدر باطل است و فقط رنگی از دین دارد. او رگه‌های سمی را تشخیص می‌دهد.
انسان بصیر در تمام میادین قطعاً راه درست را تشخیص می‌دهد و حق را در جزء و کل می‌شناسد. بصیرت کیمیایی است که باید به اندیشه، خیال و اعمال انسان برسد تا انسانیتِ ناب و خالص ظهور یابد. انسانیت بذر وجود و اسماست. بصیرت مشخص می‌کند که این بذر را نسبت به ابدیت کجا و چطور باید کاشت که در آخرت محصول دهد.
ادامه
نقل است[1] که پس از جریان منع فدک، حضرت زهرا(سلام‌الله‌علیها) چادر پوشید و در بین گروهی از کنیزان و زنان قومش به راه افتاد. همچون رسول‌اکرم(صلّی‌الله‌علیه‌وآله) گام برمی‌داشت و به سوی مسجد رفت تا بر ابوبکر وارد شد که در بین جمعی از مهاجرین و انصار و غیر آن‌ها بود. پس پرده‌ای بین خود و آن‌ها انداخت و نشست.
آن‌گاه چنان نالۀ جانسوزی کشید که حاضران به گریه افتادند و از شدت گریه، مجلس متشنّج شد. بانو قدری مهلت داد تا آرام شوند. سپس کلام خود را با حمد و ثنای الهی و صلوات بر رسول‌خدا(صلّی‌الله‌علیه‌وآله) آغاز کرد. دوباره مردم گریستند و هنگامی که زاری‌شان فرونشست، حضرت به سخن گفتن ادامه داد.
ادامه
