هفت سال اول: آزادی و محبت (پادشاهی) هفت سال دوم: مسئولیت‌پذیری و تبعیت‌پذیری (فرمانبرداری)

هفت سال سوم: ورود به عالم قلب و عشق (وزارت)

انسان موحد از هيچ‌چيز نمی‌ترسد؛

چون قوانين هستی را می‌شناسد و می‌داند صاحب دارد.

کتاب‌ها

تربیت نسل

خلاصه دروس

بیانات استاد

تازه‌ترین کتاب‌ها

کتاب رو به آسمان غدير

خلاصه دروس

در ادامۀ بحث معراج پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله)، (جلسۀ 85، 24 رمضان 1442) به تبیین موضوع تقابل اسما در ظاهر می‌پردازیم.

ممکن است سؤال شود؛ چگونه می‌توان بین روایاتی که انسان را به داشتن همت بالا در کارها تشویق می‌نماید و آن‌ها که امر به قناعت می‌کند، جمع کرد؟

جواب این است که انسان خلیفةالله است و برای ظهور خلیفةاللهی‌اش باید از مسیری عبور کند به نام امتحان. "إِنَّا جَعَلْنَا مَا عَلَى الْأَرْضِ زِينَةً لَهَا لِنَبْلُوَهُمْ أَيُّهُمْ أَحْسَنُ عَمَلًا"[1]؛ ما آنچه را روی زمین است زینت آن قرار دادیم، تا آن‌ها را بیازماییم که کدامینشان بهتر عمل می‌کنند!

ادامه

در ادامۀ بحث معراج پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله)، (جلسۀ 84، 23 رمضان 1442) به تبیین دعای روز 23 ماه مبارک رمضان می‌پردازیم.

می‌دانیم روز قدر هم، مثل شب قدر ارزش دارد و به همان‌اندازه احیا و مراقبت و ادراکِ حضور را می‌طلبد. دعای مخصوصِ روز بیست‌وسوم ماه رمضان، ‌دعایی است که می‌تواند ما را در رسیدن به این هدف کمک کند.

‌ دقت کنید، دعاهای هر روز متناسب با شب و روزِ آن روز است. یقیناً دعاهای شب و روزِ لیالی قدر هم متناسب با حرکتی است که این امر در نظام وجود تحقق پذیرفته است. البته به ‌لحاظ ممکن بودن ممکنات، امکان عدم ظهورش هم وجود دارد. در حالی ‌که امکان عدم تحققش نیست. چون شب قدر، ظهور وجوب است، یعنی ارادهٔ واجب به این است که انزال روح و ملائکه در شب قدر باشد و سلام الهی را که همان امنیت از هر نقص و نیازی است تا طلوع فجر یعنی روشنایی کامل به بندگانش ابلاغ شود. درواقع آنچه خدا در شب‌قدر خواسته، تحقق پیدا کرده است. چون ارادۀ او "کن فیکون"[1] است.

ادامه

در ادامۀ بحث معراج پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله)، (جلسۀ 83، 22 رمضان 1442) به تبیین موضوع ترس و ناامیدی می‌پردازیم.

این روزها از عقل می‌گوییم؛ حقیقتی که اولین تجلی ذات حق و از تمام مراتب هستی بالاتر است. اما شاید در بین ما باشند کسانی که خود را در سطح این مباحث نمی‌دانند یا آنکه از شنیدن این سخنان، ناامید می‌شوند.

ادامه

در ادامۀ بحث معراج پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله)، (جلسۀ 82، 21 رمضان 1442) به تبیین موضوع ویژگی‌های قلب می‌پردازیم.

دانستیم در روند نزول و در هر رتبه، هر آنچه هست خداست. چنانچه خداوند در حدیث قدسی نیز فرموده است: "فخلقتُ الخَلْقَ لِكَيْ‏ أُعْرف‏"[1]؛ یعنی این همه دم‌ودستگاه برای ظهور خودش خلق شده است.

ادامه

عکس نوشته ها

بيانات استاد

نتیجۀ ربوبیت ادارک فقر

اسم ربّ، حقیقتی است که همۀ مراتب وجود از عقل اول تا جمادات را در مسیر کمالشان حرکت می‌دهد و این مسیر متناسب با همان رتبه‌ای است که موجود از حق گرفته و چیزی که در صقع وجودش خواسته است. البته طی این مسیر، راحت نیست؛ اما کسی که با آن همراهی کند، درنهایت به کمالی که خواسته و لایقش بوده، می‌رسد. نکتۀ مهم این است که بدانیم متربّی یعنی کسی که تحت پرورش اسم ربّ حرکت می‌کند، به کمال می‌رسد، اما صاحب و مالک کمالات نمی‌شود. مثل بذر که باغبان، آن را در خاک می‌کارد و در گرما و سرما از آن مراقبت می‌کند؛ خودش هم آن‌همه زیر باد و باران و آفتاب، فشار می‌کشد و ذره‌ذره می‌شکافد تا قد بکشد؛ اما وقتی درخت شد و میوه داد،...

پرستش آگاهانه بهترین رهاورد ماه مبارک

نوزاد در آغوش پرمهر مادر، آرام می‌گیرد و رشد می‌کند. فیض مادر بی‌وقفه ادامه دارد، ولی نوزاد به این همه محبت و فیض، آگاهی ندارد. تا اینکه قوای ادراکی و عواطف انسانی‌اش به فعلیت می‌رسد. اینجاست که تازه مادر را می‌یابد؛ آگاهانه از عشقش سیراب می‌شود؛ وابستگی‌اش به او بیشتر می‌شود و مراقب است تا لحظه‌ای از او دور نشود. محبت مهربان‌ترین مادران، دربرابر محبت پروردگار به بندگانش همچون قطره‌ به دریاست. فیض‌ حق‌تعالی دائمی و بی‌نهایت است، ولی بیشتر بندگان به این سرچشمهٔ محبت و فیض آگاهی ندارند؛ درنتیجه عباداتشان هم آگاهانه نیست.

با ولايت عهد مي بندم

ولایت مساوی خیر و سعادت است و در این راه هرچه از ما بگیرند، قطعاً بهتر از آن را می‌دهند. منتها بهتر برای ابدیت، نه اینکه همین جا و به صورت محسوس و ملموس، جایش را پر کنند. ما هر کاری می‌کنیم، از آن دنبال نتیجه‌ایم؛ آن هم نتیجه‌ای که همین الآن با چشم ببینیم و با قلبمان احساس کنیم. اما واقعاً چه کار داریم؟ قبول کنیم هر پیشامدی از خداست و او هرچه بگیرد، حتماً بهترش را می‌دهد؛ البته بهتری که ماورای درک و احساس و حبّ و بغض ماست. هیچ اتفاق و پدیده‌ای استقلال ندارد و ما باید همۀ اتفاقات و پدیده‌ها را از خدا ببینیم و جانمان فریاد بزند: «هرچه از دوست رسد، نیکوست»؛ نه اینکه همه را با پیش‌زمینه‌های قبلی خود...