پرستش آگاهانه بهترین رهاورد ماه مبارک

  نوزاد در آغوش پرمهر مادر، آرام می‌گیرد و رشد می‌کند. فیض مادر بی‌وقفه ادامه دارد، ولی نوزاد به این همه محبت و فیض، آگاهی ندارد. تا اینکه قوای ادراکی و عواطف انسانی‌اش به فعلیت می‌رسد. اینجاست که تازه مادر را می‌یابد؛ آگاهانه از عشقش سیراب می‌شود؛ وابستگی‌اش به او بیشتر می‌شود و مراقب است تا لحظه‌ای از او دور نشود. محبت مهربان‌ترین مادران، دربرابر محبت پروردگار به بندگانش همچون قطره‌ به دریاست.  فیض‌ حق‌تعالی دائمی و بی‌نهایت است، ولی بیشتر بندگان به این سرچشمهٔ محبت و فیض آگاهی ندارند؛ درنتیجه عباداتشان هم آگاهانه نیست.

با ولايت عهد مي بندم

ولایت مساوی خیر و سعادت است و در این راه هرچه از ما بگیرند، قطعاً بهتر از آن را می‌دهند. منتها بهتر برای ابدیت، نه اینکه همین جا و به صورت محسوس و ملموس، جایش را پر کنند. ما هر کاری می‌کنیم، از آن دنبال نتیجه‌ایم؛ آن هم نتیجه‌ای که همین الآن با چشم ببینیم و با قلبمان احساس کنیم. اما واقعاً چه کار داریم؟ قبول کنیم هر پیشامدی از خداست و او هرچه بگیرد، حتماً بهترش را می‌دهد؛ البته بهتری که ماورای درک و احساس و حبّ و بغض ماست.    هیچ اتفاق و پدیده‌ای استقلال ندارد و ما باید همۀ اتفاقات و پدیده‌ها را از خدا ببینیم و جانمان فریاد بزند: «هرچه از دوست رسد، نیکوست»؛ نه اینکه همه را با پیش‌زمینه‌های قبلی خود...